dinsdag 3 juli 2012

Het drama van Rudy Dhaenens


In de twitter- en iPhoneloze jaren '80 volgde ik de Tour via een transistorradiootje. Ingepakt in plastic, om beschadiging door het strandzand van badplaats Middelkerke te voorkomen. Met mijn nonkels en bompa vormden we een cirkel rond de radio. Een iemand hield de antenne vast tussen duim en wijsvinger om de juiste frequentie niet te verliezen. Iemand anders keek zo serieus dat de niet-geïnteresseerde strandgangers automatisch een toontje lager zongen. Er is eigenlijk geen spannendere manier om de koers te volgen. 

Op 12 juli 1989 was er meer animo dan anders rond de radio. Er reed een Belg voorop in de laatste kilometers van de rit. Rudy Dhaenens was ontsnapt en reed solo naar de meet, daar was de verslaggever zeker van. Onze gefronste wenkbrauwen ontspanden even en onze mondhoeken klommen naar boven. Het was dat jaar nog niet veel soeps geweest voor de Belgen. Ja, een mooie ritzege van Etienne De Wilde maar dat was het dan ook. Vandaag, in de 11e etappe kwam er een mooie overwinning bij. Komaan, Rudy, komaan, niet plooien. Ook de vrouwelijke familieleden staken hun oren naar voren om beter te kunnen luisteren.

Tot plots, een donderslag bij heldere hemel. Figuurlijk dan want de zon bleef gewoon verder schijnen en er was geen donderwolk te bespeuren. In de jaren '80 was het trouwens altijd goed weer in de zomer. De stem van de verslaggever hoestte het uit: 'Een val! Rudy Dhaenens valt in een bocht!' Het zal toch niet waar zijn zeker. Dit kon niet. Wij keken mekaar aan. Onze gelaten spraken boekdelen: komaan, Rudy, sta recht en fiets verder. De voorsprong was toch groot genoeg? 

Tot de volgende donderslag. 'Rudy Dhaenens staat aan de kant met een klapband. Hij kan niet verder. En nu komen de achtervolgers voorbij. Rudy Dhaenens gaat niet winnen, dames en heren. Wat een drama.' Zelden ben ik zo ontgoocheld geweest, vooral toen bleek dat uiteindelijk de Nederlander Mathieu Hermans onze landgenoot Eddy Planckaert klopte in de sprint voor de ritzege. De ene nonkel heeft de hele dag niets meer gezegd. Bompa weigerde die avond om naar het sportnieuws te kijken. En ik denk nog vaak terug het beeld van de onfortuinlijke Rudy Dhaenens die zijn fiets bijna stuk sloeg van teleurstelling. 

Bekijk die finale hier. Op 21'20" gebeurt die fatale valpartij. Elke keer als ik het terugzie hoop ik dat hij rechtblijft. Tevergeefs. 









Geen opmerkingen:

Een reactie posten