Retrokoers van de verzopen talenten

De retrokoers van de verzopen talenten in Sint-Lenaarts is een plezànte koers. Het begon bij het begin toen mijn postcode op een enthousiaste glimlach werd onthaald door het inschrijvingsmeisje. 'Wauw, nog iemand van 2060!' riep ze door heel de tent en ook nog 'merci om van zo ver te komen' terwijl Sint-Lenaarts toch niet zo heel ver is van Antwerpen. En zeggen dat ik eigenlijk niet veel zin had om te koersen. De vorige avond (euhm ... nacht) was ik actief deelnemer geweest van het geweldige feestje van Kerkstraat Plage en toen ik de ochtend (euhm ... middag) nadien opstond met een katertje vroeg ik me af waarom ik per sé een sportief rock 'n roll leven wil leiden. Want dat combineert zo moeilijk.

Het was de eerste editie van de koers van de verzopen talenten maar dat was er niet aan te zien. Meer dan 100 deelnemers in geweldige retro-outfits, een grote schare supporters en een vlekkeloze organisatie, dat zat allemaal prima. Al enkele tellen na het startschot besefte ik dat ik niet zou meekunnen met de grote kopgroep. Ondanks dat de twee eerste ronden achter een motor werden gereden moest ik hier en daar al een gat laten vallen. Ik draaide de knop om en besloot om voor een premie te gaan. Een leuk idee trouwens van de organisatie. Vanaf dat je in de laatste recht lijn een oranje vlag zag wapperen wist je dat je kon spurten voor een prijs, ongeacht je in eerste of in laatste positie reed.

Na een paar ronden kwam ik een grote tweede groep terecht. Er moesten twintig rondes van 2 km worden afgelegd. Had het te maken met mijn supporters, geen idee, maar om de een of andere reden wou ik in de laatste rechte lijn altijd op kop zitten. Vol in de wind ook. Ik demarreerde zelfs een paar keer. Een onzinnig idee want alleen kon ik die grote groep toch nooit voor blijven. Maar ik kon me niet bedwingen.

En dan was het zover. We zaten in ronde vijftien of zestien (je tel bijhouden is echt onmogelijk) bij het opdraaien van de laatste rechte lijn toen ik in de verte de oranje vlag zag wapperen. Ik schoof op tot de derde positie en hield een hoge snelheid aan. Ik wachtte nog even en toen ik de vlag in volle glorie bezig zag, wist ik dat mijn moment gekomen was. Ik ging op de trappers staan en spurtte alsof mijn leven ervan af hing. We kwamen dichter bij de streep en ik hoorde de meute roepen. Ik keek nog even onder mijn arm door en jawel, ik zag een snoodaard die al heel de tijd in de wielen zat, dichterbij komen. Maar ik had nog een versnelling in huis en ik kon hem uiteindelijk makkelijk afhouden. Met een jump gooide ik mijn wiel over de meet. Yes, ik had de premie binnen!

Vanaf toen ging het bergaf. Ik stak nog enkele keren mijn neus aan het venster maar al snel zakte ik weg in de groep. Ik moest een gat laten vallen en dat gat werd groter en groter en groter. Op mijn gemak fietste ik naar de finish, ik vond het wel goed geweest. Tot ik merkte dat ik de kopgroep mij weer op de hielen zat om me een tweede keer te dubbelen. Ik perste er alles nog eens uit want ik wou absoluut alleen over de finish passeren. En dat lukte. Een kushandje naar de supporters en naar mijn liefje in het bijzonder. En dan kon ik de remmen dichtknijpen en starten met de recuperatie.

Fier als een pauw met twee gieters in zijn hand ging ik mijn premie afhalen. Vier aangename streekbieren en een bon van drie euro om op te souperen in een lokale taverne. Plezant! Tot volgend jaar, verzopen talenten!

Nog verhalen over retrokoersen? Check mijn verslagen over Den Dreihoek Koers in Borgerhout en over de Grote Prijs Fatima in Nijlen.

Belgen in de Tour 2012 - eindscore

De definitieve punten van de jury voor de Belgen in de Tour:

Jurgen Van den Broeck: 9/10
Vierde in de Tour, wie kan dat zeggen? Super van Jurgen.

Jelle Vanendert: 6/10
Reed misschien wel de Tour die we vorig jaar van hem verwacht hadden. Was dit jaar niet meer dan een knecht in de bergen.

Jurgen Roelandts: 8/10
Prima ploegrenner. Reed de Tour met veel karakter uit.

Francis De Greef: 7/10
Deed zijn werk en reed uit.

Dries Devenyns: 8/10
Kwam dichtbij een ritzege maar miste een beetje doorzicht en panache. Toptour!

Kevin De Weert: 6/10
Had hem beter verwacht in de laatste week. Kwam niet in de buurt van de prestatie van vorig jaar.

Romain Zingle: 6,5/10
Liet zich zien en reed uit. Niet meer dan dat.

Jan Ghyselinck: 6,5/10
Liet zich zien en reed uit. Niet meer dan dat. Sterk karakter.

Kris Boeckmans: 7,5/10
Reed erg vlot uit en werd nog vijfde op de Champs-Elysées. Kan een steengoed renner worden.

Philippe Gilbert: 7/10
Als je zijn topjaar 2011 even buiten beschouwing laat dan reed Phil een sterke Tour. Maar er werd natuurlijk meer verwacht.

Nick Nuyens: 5/10
Iets in mij zegt me dat Nick niet meer terugkomt naar de Tour. Geen spek voor zijn bek, lijkt me.

Maarten Wynants: geen score wegens uitgevallen.

Johan Van Summeren: 6,5/10
Op karakter reed hij uit, kon zijn job voor de ploeg niet naar behoren uitvoeren.

Maxime Monfort: 7,5/10
Eén slechte dag kost hem misschien een plaats in de toptien. Is toch het best als hij superknecht kan zijn voor een absolute kopman. Andy Schleck volgend jaar?

Fietsen en muziek

Fantastisch artikel in De Morgen van vorige maandag (16/7) met een nog fantastischere titel: 'Muziek op het ritme van een ratelende ketting'. Het gaat over de relatie tussen muziek en fietsen, naar aanleiding van de plaat 'De Sint-Willebrordsessie, vol 1' die net verschenen is. Een compilatieplaat waarop artiesten zoals Guido Belcanto en Rick de Leeuw liedjes over hun fietspassie zingen. Maar er staan ook niet-evidente dingen op: zoals Freek de Jonge en schrijver Ivo Victoria (lees trouwens zeker zijn boek 'Hoe ik nimmer de Ronde Van Frankrijk voor min-twaalfjarigen won ...') die speciaal voor deze plaat een nummer schreef en inzong. Binnenkort volgt hier zeker een recensie van dit fietsalbum.

Af en toe zie ik tijdens mijn fietstochten collega-renners met oortjes in. Daar doe ik niet aan mee omdat ik ten eerste graag naar fietsgeluiden luister. Het geklik van het schakelen, de piepende remblokjes en vooral: die ratelende ketting van hierboven die vooral op een rustig en stil landweggetje fantastisch tot zijn recht komt, zeker als je niets anders hoort dan dat. Ook naar een voorbijrijdend peloton luister ik graag: het geroep van de renners om elkaar te waarschuwen, het gevloek als er een paar voor gevaarlijke situaties zorgen en het ge-ssshhh. Ik kan het niet anders beschrijven dan dat. Je kan het eenvoudig nabootsen door je mond open te doen, je tanden op elkaar te zetten en lucht naar buiten te blazen. Dat geluid, dat ge-ssshhh, dat hoor je altijd als er een peloton passeert. Heerlijk.

Als ik naar muziek zou luisteren tijdens het fietsen dan zouden deze nummers altijd in mijn playlist staan:

1. Tour de France - Kraftwerk: om evidente redenen. En omdat een stukje van dit nummer lang geleden werd gebruikt als tune van sportweekend. Ideale soundscape voor tijdens de tocht. 

2. Instant Street - dEUS: voor die finale waarbij het heerlijk demarreren moet zijn. En sneller, en sneller, tot ze allemaal uit het wiel zijn. En op de laatste tonen overschrijd je de finish. Als winnaar, natuurlijk.

3. Broken Bicycles - Tom Waits: heerlijke song om bij uit te blazen na de prestatie. 

Belgen in de Tour 2012 - stand van zaken

De tweede rustdag lijkt me een uitstekend moment om de prestaties van de Belgen in de Tour 2012 onder de loep te nemen en te bekijken of ze voldoen aan de verwachtingen.

Jurgen Van den Broeck: hele goede Tour tot nu toe. Zeker in de bergen hoort hij bij de allerbesten. Jammer van het tijdverlies op La Plateau des Belles Filles. Nu moet hij aanvallen in de Pyreneeën. Het podium kan nog altijd, denk ik.

Jelle Vanendert: valt tegen tot nu toe. Hopelijk kan hij zich herpakken in de Pyreneeën. Dat hij hier vorig jaar zo goed reed moet toch vertrouwen geven. Een ritzege zit er niet in volgens mij maar een aanval zeker wel.

Jurgen Roelandts: ijzersterk onderdeel van de Greipeltrein. Hele goede renner die ook in de wegrit van de Olympische Spelen een hele belangrijke rol kan vervullen. Ideaal scenario: Gilbert valt aan, Wiggins en Millar rijden het gat dicht en dan komt Roelandts op het juiste moment naar voor met Boonen in het wiel. Boonen houdt Cavendish af en wordt Olympisch kampioen. En als Boonen niet meekan met zijn gebroken rib dan moet hij zijn eigen kans maar gaan. Podium moet kunnen!

Francis De Greef: komt niet vaak in beeld, rijdt dan ook volledig in dienst van de ploeg, vooral in het begin en het midden van elke rit.

Dries Devenyns: één van onze grootste kanshebbers op ritwinst, zei ik op voorhand, en ik had gelijk. Al twee keer mee in een ontsnapping, op zich een hele prestatie. Alleen de winst ontbreekt en dat is heel jammer voor Dries.

Kevin De Weert: knecht van Leipheimer in de eerste week van de Tour tot bleek dat Levi het niet kon waarmaken. Heeft nu een vrijere rol en dat ligt hem goed. Vaak in beeld en daar zal de sponsor blij mee zijn, zeker?

Romain Zingle: ook al in een ontsnapping gezeten. Probeerde ook bergop aan te vallen maar al snel bleek dat geen lang leven beschoren te zijn. Hij mag het nog eens proberen in de dagen die komen.

Jan Ghyselinck: een van de weinige renners die heeft kunnen zeggen dat hij solo aan kop reed in de laatste kilometer van een rit. Hij viel dan wel volledig stil en kon daarom niet winnen. Hij lijkt me nu erg vermoeid en staat ook bij de vijf laatsten. Hopelijk haalt hij Parijs, het zal hem alleen maar een sterkere renner maken.

Kris Boeckmans: lijkt de Tour vlot door te komen als debutant. Kris kende een paar keer pech in de spurt zodat hij zijn kansen niet fatsoenlijk kon verdedigen. Misschien op de Champs-Elysées wel?

Philippe Gilbert: krijgt heel veel kritiek maar ik vind dat hij het nog niet zo slecht doet. Reed al drie keer in de top tien en mist net dat extra procentje om het te kunnen afmaken. Werkte ook al hard voor Evans. Schrijf hem maar op voor Londen.

Nick Nuyens: zoals ik al zei, ik denk niet dat Nick een man is voor de Tour. Hij kwam tot nu toe erg weinig in beeld en slaagde er gisteren ook niet in om mee te zijn met de ontsnapping ondanks een fikse inspanning.

Maarten Wynants: helaas heel vroeg uitgevallen na een val.

Johan Van Summeren: ook slachtoffer van een valpartij maar met veel grinta nog steeds in koers. Een mooi voorbeeld van hoeveel karakter een renner kan hebben. Zal zeker Parijs halen en zijn werk voor de ploeg zal hij ook blijven doen.

Maxime Monfort: één slechte dag niet te na gesproken rijdt Maxime een goede Tour. Ik durfde top tien te voorspellen maar het zal top twintig worden. Radioshack is heel sterk in de breedte maar heeft geen topper bij. Ze winnen waarschijnlijk wel het ploegenklassement. Hopelijk kan Monfort zich nog opladen voor een sterke tijdrit.

Volgende week de eindafrekening!

Met een hongerklop de Cauberg op

Hoe dichter ik bij Nederland kom hoe hoger ik de stand van de ruitenwissers moet zetten. Met elke lawaaierig vallende druppel op de voorruit zakt mijn motivatie een beetje. Maar wachten op goed weer is deze zomer als wachten op Godot dus rij ik toch maar door naar Valkenburg om mijn plan uit te voeren: het parcours van de Amstel Gold Race rijden. Ik reed dit jaar al een kleine Ronde Van Vlaanderen en een kleine Luik-Bastenaken-Luik, de hellingen van de enige Nederlandse klassieker verkennen leek me een logische volgende stap. Op de uitstekende website kan je de mogelijke routes (drie lussen) en hellingen bekijken. Je kan je ook registreren voor de tijdsregistratie op enkele hellingen. Achteraf op de site kan je jouw tijd dan vergelijken met andere renners.

Ik parkeer mijn auto voorbij de top van de Cauberg. Het besef dat ik dan eindig met een zware beklimming komt pas later. Ondanks de aanhoudende regen ben ik zo enthousiast dat ik naar beneden suis om mijn tocht te beginnen met een beklimming van deze heuvel van het Nederlandse volk, zoals de Cauberg genoemd wordt. Ik ben niet opgewarmd maar rij toch heel vlot naar boven, onderweg enkele collega's voorbijstekend. Snel sta ik op de top (141 meter) en begin aan ik aan lus drie. Dit is de finale van de Amstel Gold Race, in totaal 79 kilometer. Ik passeer de plek waar op 23 september de finish van het wereldkampioenschap wielrennen zal liggen. Niet op de top van de Cauberg zoals tijdens de Amstel Gold Race maar 1,5 kilometer verder. Ik beeld mij in dat ik ben ontsnapt uit een kopgroep en  naar de wereldtitel rij.

Het enthousiasme ebt snel weg. Het zijn zware kilometers. Er is geen vlakke meter te bespeuren, het gaat constant op en af. Door de natte wegen ben ik heel voorzichtig in het afdalen, mijn remblokjes kloppen overuren. Het klimmen gaat minder en minder vlot, vooral omdat ik blijf weigeren om op het kleinste blad van mijn triple te schakelen. Onderweg fiets ik mijn schoenen en voeten doornat omdat het onmogelijk is om de riviertjes van dalend regenwater te vermijden. En aangekomen op de top van de hellingen verstoppen de mooie panorama's zich achter de regenwolken en de mist.

Dan maak ik een fout. Ik vergeet voldoende te eten en te drinken mede door het afwezige picknickweer. En dan is ie er: de fringale, de hongerklop. Ik geraak niet meer vooruit. Ik prop twee honingkoeken in mijn mond en drink een halve drinkbus leeg maar het is te laat. Ik word langs alle kanten voorbij gestoken. En omdat er weer eens een regenwolk beslist zijn inhoud te lozen beslis ik om rechtstreeks naar Valkenburg te rijden, de Eyserbosweg en de Keutenberg zullen voor een volgende keer zijn. In Valkenburg aangekomen wacht mij uiteraard nog die Cauberg. Ik vervloek mezelf en mijn parkeerbeslissing. Ik leg de ketting op de allerkleinste versnelling, leg mijn handen in het midden van mijn stuur en kijk enkel nog naar mijn voorwiel. In een ooghoek zie ik op mijn fietscomputer dat ik amper 8 km/u haal. De krampen kruipen van mijn benen tot achter mijn oren. Maar ik blijf fietsen en eindelijk bereik ik mijn auto.

Al bij het wegrijden uit Valkenburg weet ik dat ik hier wil terugkomen. Maar alleen als de zon schijnt.

De 100 meest legendarische wielertruitjes

Lees de koers op zijn best: 'De 100 meest legendarische wielertruitjes", uitgegeven bij Borgerhoff & Lamberigts. Het boek doet wat het belooft: 100 truitjes laten zien en vertellen waarom ze zo legendarisch zijn. Van 1949 tot 2011, van Coppi tot Cavendish, van Bianchi tot HTC High Road. Van prachtige retrotruitjes (Rik Van Linden - 1975 - Bianchi Campagnolo - lichtblauw) tot spuuglelijke (Edwig Van Hooydonck - 1989 - Superconfex). De selectie is arbitrair en uiteraard niet volledig maar dat is bijzaak. Je leest meeslepende verhalen over coureurs van vroeger en nu en ondertussen kan je wegdromen bij die kleuren en namen van vaak al lang vergeten sponsors. Een boek voor de wielerliefhebber, hoe jong of oud die ook is, en voor de alsmaar groter wordende groep van fans van retrotruitjes. Bij wieleroutfits.nl spelen ze trouwens handig in op die hype, je kan er een heel aantal van die prachtexemplaren (Faema, Bic, Del Tongo, Bianchi, ...) online aanschaffen.

Ik heb zelf ook een aantal retrotruitjes in mijn kast liggen. Een gouden trui (mét regenboograndjes) en deze van Festina. Hieronder mijn bescheiden bijdrage aan het boek. Hier is nr. 101: 'Het grote Franse bedrog'.

In de jaren '90 stond er een renner op die het Franse wielrennen hoop gaf na de gloriejaren van Bernard Hinault (vijf tourzeges) en Laurent Fignon. Troonpretendenten genoeg die periode maar zowel Charly Mottet als Jean-François Bernard als Laurent Jalabert slaagden er niet in om de Tour te winnen. Maar het godenkind Richard Virenque zou dat wel doen. Hij won zeven keer het bergklassement en verscheidene etappes en na de (saaie) jaren van suprematie van über-tijdrijder Miguel Indurain (ook vijf tourzeges) was het stilaan tijd dat er nog eens een klimmer de Tour won. 1998 zou het gezegende jaar moeten zijn voor Richard Virenque en Festina. Het werd inderdaad een Festina-tour maar dan wel in negatieve betekenis. Kort voor de start werd verzorger Willy Voet gevat met doping in zijn wagen. De voltallige ploeg werd uit de Tour gezet en alle renners en ploegleiding bekenden ook dopinggebruik. Alle renners behalve één: Richard Virenque, hij hield de kaken stevig op mekaar. En omdat hij nooit een positief plasje afleverde werd hij nooit geschorst door de UCI. Ook in de volgende jaren nam hij deel aan de Tour. Uiteindelijk bekende hij toch dopinggebruik en kreeg hij de verdiende schorsing. Hij kwam terug en won nog wedstrijden, onder meer Parijs-Tours in 2001 na een lange vlucht met Jacky Durand.

Mooi truitje, dat absoluut, maar de smaak van bedrog die er aan vast hangt zorgt ervoor dat ik toch liever met mijn gouden truitje ga fietsen.

Het drama van Rudy Dhaenens

In de twitter- en iPhoneloze jaren '80 volgde ik de Tour via een transistorradiootje. Ingepakt in plastic, om beschadiging door het strandzand van badplaats Middelkerke te voorkomen. Met mijn nonkels en bompa vormden we een cirkel rond de radio. Een iemand hield de antenne vast tussen duim en wijsvinger om de juiste frequentie niet te verliezen. Iemand anders keek zo serieus dat de niet-geïnteresseerde strandgangers automatisch een toontje lager zongen. Er is eigenlijk geen spannendere manier om de koers te volgen. 

Op 12 juli 1989 was er meer animo dan anders rond de radio. Er reed een Belg voorop in de laatste kilometers van de rit. Rudy Dhaenens was ontsnapt en reed solo naar de meet, daar was de verslaggever zeker van. Onze gefronste wenkbrauwen ontspanden even en onze mondhoeken klommen naar boven. Het was dat jaar nog niet veel soeps geweest voor de Belgen. Ja, een mooie ritzege van Etienne De Wilde maar dat was het dan ook. Vandaag, in de 11e etappe kwam er een mooie overwinning bij. Komaan, Rudy, komaan, niet plooien. Ook de vrouwelijke familieleden staken hun oren naar voren om beter te kunnen luisteren.

Tot plots, een donderslag bij heldere hemel. Figuurlijk dan want de zon bleef gewoon verder schijnen en er was geen donderwolk te bespeuren. In de jaren '80 was het trouwens altijd goed weer in de zomer. De stem van de verslaggever hoestte het uit: 'Een val! Rudy Dhaenens valt in een bocht!' Het zal toch niet waar zijn zeker. Dit kon niet. Wij keken mekaar aan. Onze gelaten spraken boekdelen: komaan, Rudy, sta recht en fiets verder. De voorsprong was toch groot genoeg? 

Tot de volgende donderslag. 'Rudy Dhaenens staat aan de kant met een klapband. Hij kan niet verder. En nu komen de achtervolgers voorbij. Rudy Dhaenens gaat niet winnen, dames en heren. Wat een drama.' Zelden ben ik zo ontgoocheld geweest, vooral toen bleek dat uiteindelijk de Nederlander Mathieu Hermans onze landgenoot Eddy Planckaert klopte in de sprint voor de ritzege. De ene nonkel heeft de hele dag niets meer gezegd. Bompa weigerde die avond om naar het sportnieuws te kijken. En ik denk nog vaak terug het beeld van de onfortuinlijke Rudy Dhaenens die zijn fiets bijna stuk sloeg van teleurstelling. 

Bekijk die finale hier. Op 21'20" gebeurt die fatale valpartij. Elke keer als ik het terugzie hoop ik dat hij rechtblijft. Tevergeefs.